Müüs

Aus hätt mes itz de nid so langsam gseh, hets ir Nacht no einisch driissg Santimeter häre gheit. Wenigschtens uf e Winter chönni me sech dises Jahr verlah, het me ddänkt, aber d Fröid isch nume haubpatzig gsi. Schliesslech het me gwüsst, was eim erwartet, sobaus de äntlech häu wär worde. Schliesslech het me d Fiorella vo der Poscht, wo eim jede Tag so zueverläässig d Zytig, öppen es Päckli u o d Rächnige bbrunge het, nid wöue düre chnöitöif Schnee ds Stägli la ufstogle.

Mi het weder einisch e Tennisarm no ne Goufsack gha, aber der Euboge het me scho fasch nümm chönne bruuche, söfu Tone Schnee het me vo eim Egge i anger gschuflet gha, bis me bau nümm gwüsst het, wohie dermit. D Wäum sy ging höcher worde u der Chrampf ging grösser. Aber was het me wöue.

U wi men auso am Chuchitisch mit Hiuf vom ene Gaffee so langsam isch wach worden u druf gwartet het, dass es taget, het men us em Ougewinku grad no di Muus gseh, wo ar Wang na gschlichen u de hinger em Chüeuschrank verschwunden isch. Müüs hets hie no fasch meh ggä weder Schnee, beides aber bis itze ging nume dusse. Ds nächschte Problem isch auso im Ruum gstange, besser gseit, desume ghämelet. U gliich het me zersch müesse ga schufle. U bi auem Schwitzen isch eim du plötzlech der Satz vom Nachber i Sinn cho, won er voletscht zu eim gmacht het: Das gäb de Müüs, das Schneeschufle.