Sundig

Der Sundig isch der bescht Tag vo aune. Denn cha me usschlafe u nächär usgibig zmörgele. Zmittag brucht me de drum nid z choche. Überhoupt muess me nüt a däm Tag. Mi cha ne näh, wien er chunnt. Är isch wien es Gschänk unger der Wuche, en Uszit vom Autag.

Wobii – we me so drüber nachedänkt, de isch der Samschtig eigentlech no fasch besser. Wüu de hett me de ja der Sundig ging no vor sech. Frei hett me o am Samschtig, u usserdäm si d Läde denn offe. Mi cha o übere Märit u ir Schtadt gmüetlech es Gaffee trinke, ine re Beiz, wo aui so druf si, wi me nume amene Samschtigmorge druf isch. Am Abe cha mes la schpät wärde, cha ga tanze, fiire oder feschte, oder eifach e chli vorem Fernseh Schtumpfsinn inezieh bis i aui Nacht, wüu me am Sundig ja de lang cha schlafe u nüt muess.

Gar nüt muess me. Aber mi chönnt aus. Mi chönnt ga loufe oder i ds Museum. Am Namittag i Chino oder übere a See, je nach Wätter. Mi chönnt sech mit öpperem träffe, wo süsch o nüt witers muess, oder o eifach nume deheime umeplampe, der ganz Tag im Pischama. Mi chönnt o äntlech dä Bärg ufem Schribtisch afa abboue oder der Chleiderschaft wider mau erläse. Oder aber öppis choche, wo chli Zit brucht. Mi chönnt mau wider ds Velo fürenäh oder e länge Brief schribe.

Ab auem Chönne u nid Müesse weiss me de drum mängisch gar nümm, was me söu. Söfu Müglechkeite z ha, machts eim nid grad unbedingt eifach, dä frei Tag z gschtauete, wo me sech di ganzi Wuche so druf gfröit hett. U er vergeit, so, wi scho der letscht u der vorletscht, ohni dass me öppis dermit hätt agfange, ab auem nid Wüsse, wo afa. U scho chunnt der Tatort u nach däm sött me ja de churzum ga lige, wüu me am Tag druf de wider früe uf muess für ga z schaffe.

So isch de wider e Sundig meh verbi – e so ne gschänkte Tag, ohni dass me ne so richtig usgnützt hätt. Was me chli schad fingt, wüu der Sundig ja der bescht Tag isch i der Wuche. U glich isch es wider nume e Tag worde, wo nid ghaute hett, was was me sech von ihm verschproche hett.

E blöde Tag eigentlech, dä Sundig.